De Staat van het Jeugdtheater door Daniël van Klaveren

 

" Goedemiddag!

 

We zijn hier in Theater de Krakeling.

In Amsterdam.

Onder ons.

En dat ons is in dit geval: jeugdtheaterprofessionals.

Veelal uit de Randstad, een paar van daar buiten en dit keer een extra grote delegatie uit Enschede.

 

Ik ben opgegroeid in Amstelveen. Zat op de jeugdtheJAterschool in Amsterdam in een bubbel van ambitieuze jongeren die het allemaal vanzelfsprekend vonden dat ze later acteur en schrijver zouden worden. Heb nooit verder van Amsterdam gewoond dan Utrecht.

En sinds januari 2021 ben ik opeens Enschedeër. Artistiek directeur van Theater Sonnevanck, jeugdgezelschap van “Het Oosten”. Verhuisd op de dag dat de avondklok in ging. Om 21.00 uur reden we nog over de snelweg, terwijl de laatste auto’s afsloegen en we het lege Overijsselse landschap per ongeluk nog twintig minuten voor ons alleen hadden. Ik moet zeggen dat dat best apocalyptisch voelde – en besloot het maar niet te symbolisch op te vatten.

De eerste maanden leerde ik vooral de binnenkant van ons huis en de binnenkant van het gebouw van Sonnevanck kennen. Misschien ook wel lekker rustig. Maar daarna begon het dan echt.

Het leren kennen van een: nieuwe plek.

 

Want niet alleen een nieuwe baan als artistiek directeur brengt veel onbekends mee. Ook het wonen in een wezenlijk andere omgeving doet dat. Want ja, anders is het. En een eind weg van hier. Althans, voor mensen uit Enschede is het twee uur reizen naar Amsterdam. Voor mensen uit Amsterdam lijkt Enschede soms wel op een ander continent te liggen. Het is fijn dat we Zoom hebben ontdekt, maar het is ook wel eens prettig om een vergadering live te doen en dan niet alleen hier. Het is één van de dingen waar mijn voorganger Flora Verbrugge me voor waarschuwde: je gaat heel veel in de trein zitten.

 

Het is zowel verfrissend als confronterend om in een omgeving te komen waarin je eigen bubbels zijn verdwenen. Wat ik vanzelfsprekend vind blijkt niet voor iedereen vanzelfsprekend. En ik dacht dat ik dat als openminded theatermaker heus wel wist. Nou, niet dus. Viel toch tegen. Binnen Amsterdam was het makkelijk rond schuifelen in bubbels van gelijkgestemden. Dat realiseer ik me nu pas echt."